Süleyman Al-Obaid

Gazze’nin dar sokaklarında, çatılardan sarkan çamaşır ipleri altında  büyüdü Süleyman Al-Obaid. Gazze’nin çileli yaşamında yoksullukla mücadele ediyordu. Ayağında yırtık bir spor ayakkabı, elinde hiçbir  sertifikası olmayan ama kalbinde milyonlarca çocuğun hayalini taşıyan bir futbol yeteneği vardı.                                                                                                                          Mahallede herkes onunla oynamak isterdi, çünkü topa dokunduğu an, savaşın sesi kesilir her yer mutluluk ile dolardı. Bir gün, 2010 Batı Asya Şampiyonasında Yemen’e attığı o makas golüyle adını tüm futbol Dünyasına duyurdu. Spiker bağırıyordu. “Filistinli Pele!”

O anda tribünlerde insanlar sadece bir golü değil, bir ülkenin yeniden doğabileceğini ve neler yapılabileceğini gördü.

Süleyman, sadece bir forvet değildi. Yıkılmış tribünlerde yeniden hayat bulan çimlerin üzerinde umut yetiştiren ve onu çoğaltan bir bahçıvandı. Ama stadyumlar yıkıldı, arkadaşları göç etti, ülke haritadan silinmek istenirken o hala çok sevdiği topun peşindeydi. Gazze’nin çocuklarına futbol öğretti, onları savaş yerine oyuna çağırdı. “Topun olduğu yerde silah olmaz” derdi. O düşüncesini yaymak için var gücüyle çalıştı,mücadele etti.06 Ağustos 2025 sabahı, Gazze’nin güneyinde insani yardım kuyruğundaydı. Yanında eşi ve çocukları yoktu. Onların güvenli bir yerde olduğundan emin olmak istemişti. Etrafında kadınlar, çocuklar, yaşlılar bulunuyordu. O sırada, ufukta toz bulutları yükseldi, ardından bir patlama. Stadyum çimlerinin çim kokusu  yerine, toz ve kan kokusu yayıldı havaya.                                                                                                                       Hakem düdüğü çalmadan maç bitmişti. Rakibi savaş, hakemi vicdansızlıktı.                                                                                                            Ertesi gün Avrupa futbolunun patronu  UEFA, sosyal medyada onun fotoğrafını paylaştı. “Süleyman Al-Obaid’i kaybettik”

Ama nerede ve neden öldüğünü yazamadılar. Sanki gerçeği söylemek, sahadaki kural ihlalini kabul etmekti. Tribünler sustu, paylaşımlar süslü ama eksik kaldı. O sessizliği bozan ise Mohamed Salah oldu. “Nasıl, nerede ve neden öldüğünü söyleyebilir misiniz?” diye sordu. Dünyanın en hızlı kanat oyuncusu, bu kez topu FIFA’nın, UEFA’nın, vicdanı olan herkesin önüne sürdü. Top hala yerde duruyor, kimse vurmaya cesaret edemiyor. Böyle bir kurum bu vahşeti İsrail yaptı diye açıklama  yapamıyor. İki yüzlülük yapıyor.

Gazze’de, yıkıntılar arasında top koşturan bir grup çocuk hala onun adını bağırıyor.  “Süleyman! Süleyman!”

Onlar için hala yaşıyor. Çünkü bazı goller fileleri değil, yürekleri sarsar. Ve o gol, hala devam eden bir maçın ortasında, Dünyanın gözü önünde, sessiz bir şekilde atılmış durumda.