KADINLAR ÖLÜYOR!

Nazlı Işık Tan yazdı...

Sabah gazetemi okurken bir haber gözüme çarptı.Bir kadın daha öldürülmüş.Adı yazıyor, yaşı yazıyor, ama hikâyesi yarım kalmış.Bir fotoğraf, bir cümle, bir sessizlik…Hepsi tanıdık artık, korkarım ki alıştık.

Kadınlar öldürülüyor, biz ise “yine mi” deyip sayfayı değiştiriyoruz.Bu ülkenin sabahları, kadın ölümleriyle başlıyor artık.Hava durumuna bile karışmış sanki bu keder.

Yıllarca çocuklara “hayat kıymetlidir” diye ders anlattım.Ama hayatın kıymeti, bazıları için hâlâ cinsiyetle ölçülüyor.Bir erkek öfkeleniyor, bir kadın ölüyor.Bir erkek “seviyordum” diyor, bir kadın toprağa giriyor.Ne tuhaf denklem bu; sevgiyle ölüm yan yana diziliyor.

Biz hâlâ “aile meselesi” deyip kapıların arkasına saklıyoruz cinayetleri.Oysa bazen en çok bağırmamız gereken yerde susmak, suçun parçası olmak demek.“Evde olur böyle şeyler” diyen dillerin, adaletle işi yok.

Ben sokakta oynayan kız çocuklarına bakarken hep aynı şeyi düşünüyorum:Bir gün onlar da büyüyecek.İstiyorum ki, kendi hayatlarını korkmadan yaşasınlar.Sokağa çıktıklarında arkalarına bakmak zorunda kalmasınlar.“Hayır” dediklerinde hayatta kalabilsinler.

Bu mesele siyasetle açıklanacak kadar yüzeysel değil.Bu mesele, insanlık meselesi.Bir ülke kadınlarını koruyamıyorsa, geriye kalan hiçbir başarı övünç değildir.Ne ekonomi, ne eğitim, ne sanat…Hepsi birer vitrin süsü olur, içerisi karanlıkken.

İnanmak istiyorum;Bir gün gazeteler kadın cinayeti haberi olmadan basılacak.Televizyonlarda o acı fotoğraflar gösterilmeyecek.O gün geldiğinde, bu ülke gerçekten nefes alacak.

O zamana kadar...Her birimiz, susanların yerine konuşmayı, görmezden gelenlerin yerine bakmayı öğrenmeliyiz.Çünkü bir kadının sustuğu yerde, bütün insanlık eksiliyor.

Ve belki o gün,bir kadın penceresini açacak,rüzgâr saçlarını dağıtacak,ve biz ilk kez bu ülkenin yüzüne düşen ışığın korkusuzca parladığını göreceğiz.