Aklıma eski Lüleburgaz geliyor da… Sinemaların hepsi 2-3 gün içinde yeni filmler getirirler. Halkımızın çoğu yeni filmleri seyretmek için sinemalara akın ederlerdi.
Yalnız sinemalar kapanmadı.
Tiyatrolar, konserler, panayırlar bile bu ilgisizlikten payını aldılar ve yok olup gittiler.
Lüleburgaz tam bir emekliler, hayatından bıkmış insanlarla dolup taştı.
Sabahtan akşama kadar boşu boşuna hiçbir faaliyette bulunup, akşamları da kahvelerde vakit geçiriyorlar. Ellerinde sigaraların dumanını derin derin içlerine çekiyorlar. Ve biten sigaralarını yere atıyorlar, ya da kahvelerin önünde oturup izmaritlerini iki parmağıyla cadde-sokağa atıyorlar.
Amaçsız- bitkin düşüncelere dalan yüzlerce insanımız zamanlarını doldurup ne yapacakları belli olmayan boş gözlerle deryalara dalıp ömür tüketiyorlar.
Kahvelerde ne gazete, ne kütüphane de dergi var. Olsa ne olacak, olsa da okuyan mı var?
Gençliğimizde Yeşilova ve Adaletspor kulüpleri haftada olmasa da 2-3 ayda mutlaka İstanbul’dan ya tiyatro ya da konser getirirlerdi.
Lüleburgaz’da futbol turnuvaları tertiplerdik. Kaymakamlık kupası, mahalleler arası futbol takımları, köyler arası futbol turnuvası tertiplerdik.
Ben, dört defa ‘Amatör Türk Sanat Müziği’ yarışması yaptım futbol sahasında. Halı sahada, Babam Görmez Parkı’nda, ışıklar altında mükemmel geceler olurdu. Yaptım, bir daha da bu tip geceleri hiçbir belediye başkanı yapmadı.
Sponsorlar bulurdum ve dereceye girenlere sevinsinler diye sponsorlardan aldığım parayı onlara ve sazcılara verirdim.
İlkokullar arasında Sayın Bahri Berberoğulları ile bilgi yarışması yapardık.
Şu anda yukarıda yazdıklarımın hiçbiri olmuyor-olmadı da…
Biraz kımıldayın. Halkımızın sıkılmasını nispeten azaltın.
Veteran takımları kurduk. 20 yıl turnuvalar yaptık, Balkan ülkeleri ve Trakya’da ki veteran takımları futbol turnuvası vardı, o da bundan sonra yapılmayacak.
Herkes koltuğunda kendini kilitlemiş, yerinden kımıldamıyor.
Halı saha yaptık. Ben Lüleburgaz’da başkanlık yaptım, neden yaptım diye halı sahayı ille de yıkacağız dediler ve yıktılar.
Oysa o halı saha dursaydı, yıkılmasaydı hem o çevreyi bol bol elektrikçiler aydınlatıp o çevreye ışık saçıyorlar, aynı zamanda çokta güzel maçlar yapıyorduk.
Allah rahmet etsin, Sayın Ramazan Yaman ağabeyime bir huzur evi yapılması için gazetemde belki de onun için onlarca yazılar yazdım.
Şu anda Huzur Evi’nde 100 tane insan var. Hepsi de hayatlarından memnunlar. Ben ayrıca oraya 150-160 tane okusunlar diye de kendi kitaplarımdan bağışladım.
Lüleburgazspor’a bir oda bile yapmadınız oysa. Türkiye’de bir zamanlar futbol oynarken, başkanlık yaparken, antrenörlük yaparken gittiğimiz her yerde, her kulübün yeme-yatma-dinlenmesi için kendilerine ait binaları vardı.
Pek iyi Lüleburgazspor’da ne vardı. Bazıları almayacak hotellerde, bazı futbolcular yasak olan yerlerde uyuyorlardı.
O reva gördükleri futbolcular iki defa 3. Lig’ten 2. Lige yükseldi. 2 defa da 2. Ligten düşecekken ben kurtardım Lüleburgazspor’u…
DEVAMI YARIN…
ความคิดเห็น