Günümüzün en önemli konularından birisi çocuklarımızın aileleri tarafından yetiştirilme biçimleridir. Kimi aileler çocuklarına, biz zamanında ezildik, biz yapamadık yaklaşımlarıyla benim yaşayamadıklarımı o yapsın mantığıyla tüm olanaklarını sunarlar. Ailelerin iyi niyetiyle her şeyi kolayca elde eden çocuklar, rahat bir yaşama sahip olurlar. Öyleki her kazanımlarına kolayca sahip olan çocuklar, mücadele etmeden elde ettiklerinin kıymetini yeterince bilemezler. Aileler tüm olanaklarını sunduğu çocuklarına bu davranış biçimleriyle acaba iyilik mi yoksa kötülük mü yapıyorlar? Bence burada aileler çocuklarına hayatı tanımaları için fırsat vermeli ve onlara her zaman güvenerek yaşam mücadelesinde yerlerini doğru biçimde almalarına yardımcı olmalıdırlar. Bu şekilde çocuklarına gerçek anlamda iyilik etmiş olurlar. Yoksa her şeyi hazır bir şekilde sunmak iyilik değildir. Bu şekilde davranan kişi çocuğunun gelişimini köreltir. Ve onun bir şeyler yapabilme becerisini engeller.
Doğada hayvanların yaşamını incelediğimizde annelerin belirli bir döneme kadar yavrularına baktıklarını, sonrada büyümeye başlayan bu yavruların hayatlarını tek başına sürdürdüklerini görmekteyiz. Örneğin anne kuş yavruları uçmayı öğrenene kadar onları besler ve korur. Zamanı gelince de yavruları yuvadan uzaklaştırır. Bunu yapmak zorundadır zira bunu yapmazsa yavrular uçmayı öğrenemezler. Bunu öğrenemezlerse hayatta kalmak için avlanamazlar. Bunu yapan anne kuş yavrularına kötülük mü yapar? Kesinlikle hayır. Zira hiçbir kuş annesinin kanatları altında kaldıkça uçmayı öğrenemez. Uçmayı öğrenebilmesi için kendi kanatlarının farkına varması gerekmektedir. Bu şekilde anne kuş yavrularının hayatta kalabilmesi için onlara sorumluluk vermektedir.
İşte kişilerinde gelişebilmesi için hayatta sorumluluk alması gerekli olmaktadır. Ailesinden, kişi belirli bir yaşa kadar destek alabilir. Fakat yeterli desteği gördüğümüze inandığımızda, kendi görev bilincimizi almamız gerekir. Özellikle bu sorumluluk sahibi olmak duygusu çocukluk döneminde başlamalıdır. Çocuklara seçme şansı verilmeli, fikirlerini paylaşma ortamı hazırlamalı ve yaptıkları hatalardan ders çıkarma fırsatı verilerek, ona güvendiğimizi her zaman hissettirerek sorumluluk bilinci geliştirilmelidir. Örneğin okul yaşamı başlamadan çocuğa daha küçük, beceremez diye sorumluluk verilmezse, okul hayatı başladığında çanta toplama, ödev yapma, eşyalarına sahip çıkma gibi yapması gereken görevlerini yerine getirmez. Bunun için çocuğumuza erken yaşta sorumluluk aşılamalı, olumsuz davranışlarında ise sevgi ile yaklaşarak, ona değer verdiğinizi mutlaka hissettirerek doğru yapması gerekenleri anlatmalıdır.
"Hayatta çok az şey bir insana, sorumluluk vermekten ve ona güvendiğinizi bilmesine izin vermekten daha fazla yardımcı olabilir.” Booker T Washington’un bu güzel sözü kişiye duyulan güvenin, ona verilen sorumluluk bilincinin gerekliliğini çok güzel ifade etmektedir.
Comments